Soms word ik zo moe van mezelf.
Ik zoek de stilte op, maar het wordt maar niet stil in mijn hoofd.
Van de ene scene kom ik in de andere scene.
Zoals in dat gedicht My world is not your world staat:
Momenteel ben ik geregeld angstig. Beseffend, dat de beleving van de
wereld om me heen anders is, dan de gemiddelde beleving.Voor mijn
gevoel creëert dat een afstand tussen mij en de ander. Mijn (altijd)
levendige binnenwereld, waarin telkens zoveel de revue passeert, eist
vaak mijn aandacht, waardoor de concentratie op en beleving van de
gebeurtenissen in de wereld om me heen enigzins vervaagd is. Mijn
levendige binnenwereld bestaat voor die ander niet! Ik leef voor een
(groot) deel in die binnenwereld. Tegelijk voel ik me daardoor alleen
in de wereld om me heen...
(Een hoog begaafd autist, bewust van zijn eigen autisme)
Wanneer wordt het nu eens stil?
In stille momenten, wordt het juist drukker in mijn hoofd. In die stilte
is er leegte, die niet leeg mag zijn.
Vaak ben ik blij, dat het tijd is om te gaan slapen, dan komen mijn
gedachten tot rust en is er wel stilte. Op de dromen na...
Mijn levendige binnenwereld, hoe leuk je soms ook bent...
Soms wou ik, dat je er niet was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten